با توجه به مواد فوق مدتی که شخصی پس از گذشت آن، عادتا زنده فرضی نمی شود. حداقل 3 سال و حداکثر 10 سال است.

همچنین اشخاصی که صلاحیت تقاضای صدور حکم موت فرضی را دارند قانون گذار درماده 153 قانون امور حسبی به آن اشاره نموده است:

اشخاص زیر می‌توانند از دادگاه درخواست صدور حکم موت فرضی غائب را بنمایند:

1- ورثه غائب.

2- وصی و موصی‌له.

به موجب ماده فوق ورثه، وصی(شخصی که در زمان حضور مفقود الاثره او را در وصیت خود عنوان نموده)، موصی اله( هر شخصی که از وصیت منتفع است می توائد جهت دریافت حکم اقدام نماید.

مراحل صدور حکم موت فرضی

• ارائه دادخواست صدور حکم موت فرضی که ماده 154 قانون امور حسبی به نحوه نگارش آن پرداخته:

درخواست باید کتبی و مشتمل بر امور زیر باشد:

1)- مشخصات غائب.

• تاریخ غیبت.
• دلایلی که به موجب آن درخواست‌کننده حق درخواست صدور حکم موت فرضی را دارد.
• ادله و اسنادی که مطابق ماده 1020 و 1021 و 1022 قانون مدنی ممکن است به موجب آن ادله و اسناد درخواست حکم موت فرضی غائب را‌نمود.
• انتشار آگهی: باید 3 مرتبه وهر مرتبه فاصله یک ماه در یکی از روزنامه های محلی و یکی از روزنامه های کثیرالاانتشار تهران منتشر گردد و از گذشت یکسال از آخرین آگهی و پیدا نشدن شخصی دادگاه می تواند حکم را صادر نماید.
• تحقیقات از سوی دادگاه: در خصوص دادگاه صالح به مواد127.126 قانون امور حسب می پردازیم که مقرر می دارد:

ماده 126:

امور راجع به غائب مفقودالاثر با دادگاه شهرستان محلی است که آخرین اقامتگاه غائب در آن محل بوده.

ماده 127

هر گاه آخرین اقامتگاه غائب در خارج از ایران باشد دادگاهی برای رسیدگی به امور غائب صالح است که آخرین محل سکونت غائب در‌حوزه آن دادگاه بوده.

بازگشت مفقودالاثر پس از صدور حکم موت فرضی

در صورتی که حکم موت فرضی صادر گردیده باشد وشخصی غائب، پیدا شود تمام اموال به جا مانده از وی …. داد میگردد. در راستای صحت جمله قبل به ماده 1027 قانون مدنی مراجعه می کنیم که مقرر می دارد:

بعد از صدور حکم فوت فرضی نیز اگر غایب پیدا شود کسانی که اموال او را به عنوان وراثت تصرف کرده‌اند باید آنچه را که از اعیان ‌یا عوض و یا منافع اموال مزبور حین پیدا شدن غایب موجود میباشد مسترد دارند.